Rüyama gidiyorum...

Araya pandemi de girince motorsiklerime 2 yıl sonra kavuşabilmek için, Rusya vizesi alıp, uçakla Moskova’ya gittim. Motosikleti, Türkiye’ye uçmadan Taras’ın tamirhanesinde bırakmıştım. Dönünce motosikletimin bakımlarını, Taras’ın da yardımlarıyla yapıp, geri aldım ve ücretini sorduğumda Taras para istemedi. Bu beni çok duygulandırmıştı. Daha önce hiç tanımadığım insanlardan beklemediğim iyilikler görüyordum. Sonra Taras’la beraber motosikleti karayolundan Novosibirsk’e göndermek için ambara gittik. Motosikleti Novosibirsk’de teslim alacağım Micha’yı da Dimitri sayesinde tanıdım. Dİmitri, eski arkadaşımdı ama Micha’yı da daha önce hiç görmemiştim ve insanlar bana için hiçbir karşılık beklemeden yardım ediyorlardı. Sanırım yolda olmanın büyüsü bu olsa gerek. Motoru teslim alınca hemen kasasından çıkarttık ve Micha ile beraber yola hazır hale getirdik. Ne de olsa yarın yola reva olacaktım. Artık motosikletimle yeni coğrafyalar keşfedip, hayatıma yeni hikayeler katma zamanıydı. Aslında her bir şehirde derin hikayelerim ve anılarım var, ancak hepsini yazmak mümkün değil. Acinsk Kansk ve Usolye... Her bir şehirde tanıştığım birbirinden iyi kalpli insanlar. İrkutska yaklaşırken bir mesaj ve yazan Alena adında bir kadın. Tanışmak istediğini söylüyordu. İngilizce’sinin olmadığını, Alex’in benimle iletişime geçeceğini yazıyordu ve ben bu arada telefon numaramın nasıl bir hızla Rusya’nın tahmin bile edemeyeceğim yerlerinde ki insanlara ulaşmış olduğuna şaşırıyordum. Alex’le yazışıp, akşamına onlarla buluştum. Harika ev sahiplikleri için minnettarım. Bir haftanın sonunda kalbimin bir kısmını orada bırakıp, ayrıldım... Hedef Mogoça! Bir yandan yol alırken bir yandan da Dimitri ile Magadan’a beraber sürebileceğimiz birileri var mıdır acaba diye bakınıyorduk. Çünkü Magadan fikrimi ona söylediğimde çok endişelenmişti ve bana gitmemem için söyleyebileceği herseyi söyledi (yağmur, ayı, sel, yangın v.s.) ve ben “cehalet mutluluktur” lafının ne kadar doğru olduğunu Magadan’a 3.000 km’e kala anladım. Yağmurla başlayan gün yaklaşık 550km devam etti. Tinda’ya yaklaşık 100 km kala durdu. Yolların neredeyse tamamında yapım çalışması olduğu için kum çakıl mıcır ne ararsanız vardı. Tinda ya ulaştığımızda aklımda ki tek şey buralar böyleyse hep bahsedilen “son 2000km asfalt yok”lafıydı. Bu asfaltlı halimiydi? Tinda gezginler için çok önemli noktalardan biri, çünkü Bam rotasının bitişi,bir anlamda Magadan rotasının başlangıcıdır. Şayet Tayşet’ten yukarı çıkarsanız Baykal Gölü’nün kuzeyinden sürmüş olursunuz ki bı da sizi Tinda’ya çıkartır. Ama nasıl çıkarsınız bilemedim :) çünkü Bam rotası çok zorlu ve bazı yerlerde gerçekten yol yok.   Aldan’a doğru yol alırken de Yakutistan’a giderken de aklımda hep aynı soru “neden bitmiyo bu yol çalışmaları” Feribot a binip Lena nehrini geçerken Yakutistan da olmanın heyecanı vardı üstümüzde. Çünkü orada bizi sabırsızlıkla bekleyen Yakutistan Motosiklet kulübü üyeleri vardı. Yine enfes dostluklar ve paha biçilmez anılar toplayıp devam ettik yola... Hedef Handiga... aynı gün iki nehir geçtik feribotla ve yeryer tekerin yarısına kadar gelen mıcır sebebiyle yol almak o kadar zordu ki Handiga’ya yaklaşık 40km kala feribottan indiğimiz yerde kamp yapmaya karar verdik çünkü hava epeyce kararmıştı. Sabah Üst Nera’ya gitmek üzere çıktık. Birkaç km sonra Vlad ın motoru arızalandı. Bana yola devam edip Handiga girişinde onları beklememi söylediler. Kasabanın girişinde onları beklerken Alex geldi ve geri dönmemiz gerektiğini, motoru yapamadıklarını ve belki orada kamp yapmamız getekebileceğini söyledi. Ne olduysa ondan sonra oldu zaten :) 5-6 km gitmemiştim bile ve kendimi yerde buldum, mıcıra kapışmıştım belli ki. Alex in söylediğine göre motorun üstünden uçmuştum, motor da benim üzerimden uçmuş. Şiddetli bir baş ağrısı ve miğde bulantısı yaşıyordum. Alex’in yaşadığı dehşet gözlerinden okunuyordu. Bense sadece yaşadığım korkuya ve canımın acısına odaklanmıştım. Vlad nerede diye sorduğumda Alex’in gözünde ki dehşetin sebebini anlamıştım “biz Vlad’ın yanına gidiyoduk” dedi anladım ki fiziksel acılarımın üzerine ufak çaplı bir de hafıza kaybı eklenmişti. Alex benim iyi olduğumdan emin olduktan sonra Vlad’a haber vermeye gitti ve geri geldi Vlad da peşinden, tamir edebilmişti motorunu. Ama geldiğinde yüzünde ki o korku ve üzüntüyü gördüm. Kasabaya döndük hep beraber. Motorum yürüyordu ama gidonda sıkıntı vardı biraz camım ve gps in de kırılmıştı. Miğdem ve başımgittikçe kötüleşiyordu. Bedensel ve ruhsal sağlığım sürüşe elverecek gibi değildi. Evime dönmek istiyordum. Kadaba da bir kafe bulduk ve orada otururken konaklayacak yer de bulduk. Vlad ve Alex Yakutistan’da tanıştığımız arkadaşlarımızı aradılar. Ben dönmeye karar verdiğim için beni ve motoru Yakutistan’a geri götürecek araç ayarlamaya çalışıyorlardı. Tabi bütün bunlar ayarlanırken dünya yıkılmış altında birtek ben kalmışım gibi hissediyordum. Geri dönüşüm için herşey ayarlanmıştı. Bir kaç saat içinde iki gün sonrası için beni geri götürecek araç hazırdı. Konaklayacağımız yere gittiğimizde Alex ve Vlad’ayola devam etmelerini söyledim. Ama benim iyi olduğumu görmeden gitmek istemediler. Ertesi gün daha iyiydim ve kararımdan ufak ıfak pişman olmaya başlamıştım. Çünkü bu yolu bitirmeyi gerçekten çok istiyodum. Ailemle uzunca telefon konuşmaları yaptıktan sonra Vlad ve Alex’e devam etmek istediğimi söyledim. Onlar da çok heyecanlandılar ve “neden dönmek istedin ki kaza bu olabilir, yol bu normal biz de yapabilirdik” dediler. Abimler ise “hedefine 1500 km kalmış motorun yürüyosa sen de kırık çıkık yoksa devam et yoksa hayatının sonuna kadar pişman olursun” dediler. O akşam kadehler yol arkadaşlığına ve Kolyma Highway’e kalktı. Hepsinden aldığım inanılmaz destekle devam ettim. Handiga dan ayrılıp Üst Nera’ya doğru yola çıktık. Yaklaşık 600km lik bir yolculuk planlamıştık. Ama yol o kadar zorluydu ki ancak 300km kadar gidebilip Tomtor yol ayrımında bulunan Kolyma Highway’in meşhur Cuba kafesine ve benzinliğine ulaştık. Kafe de oturmuş laflarken madem burdayız neden Old Summer Road a girmiyoruz dedik. O yolun sonu da -71.2 santigrat dereceyle dünyanın kayıtlı en soğuk yerleşim yeri olarak guinness rekorlar kitabına giren Oymyakon’a varıyordu. Old Summer Road’a girdiğimizde vakit epey geç olmuştu. 20-25 km ilerledikten sonra kamp yapmaya karar verdik. Yol üzerinde çok terk edilmiş kulübe-ev arası yapılar vardı, biz de bir tanesine girip geceyi orada geçirmeye karar verdik. Sivrisineklerin izin verdiği kadar yemek yiyip erkenden uyuduk. Ertesi gün hedef Oymyakon du. 80-100 km lik hiçliğin içinde köy yolu gibi gözüken nispeten daha düzgün bir yoldan Tomtor a ulaştık. Hedefe 40 km kalmıştı. Benzin alıp yola devam ettik ama gidebilmek be mümkün. Kasabadan çıktıktan birkaç km sonra yollara öyle bir mıcır dökmüşlerdi ki defalarca motorları devirdik, 100mt bile gidemedik. Ben pes ettim ve geri dönüyorum dedim. Tomtor da küçük bir bakkal görmüştüm orada onları bekleyeceğimi söyledim. Yaklaşık yarım saat sonra onlarda geldiler, sürememişlerdi. Bakkaldan bişeyler alıp geri dönmekti niyetimiz ama bakkalın sahibi Larissa teyze bizi bırakmadı ve karnımızı doyurdu. Tomtor ufak bir müzesi bir okulu ve bakkalı olan küçücük mütevazi ama yalnız bir kasabaydı. Müze ziyaretinden sonra kamp yaptığımız kulübelere geri döndük. Hepimizde Oymyakon’a varamamanın verdiği üzüntü vardı. Ertesi sabah yaklaşık 600 km’lik enfes manzaralı dehşet bozuk bir yoldan sonra Üst Nera’ya vardık. O kadar yorulmuştuk ki erkenden uyuyakaldık. Sabah çantaları toparlarken yan çanta demirimin kırıldığını farkettim. Vlad’a söylerken o da motorun kafa kısmında biyerin kırıldığını söyledi ve kaynakçı aramaya başladık, bulduk da. Tabii bu iş bize epey vakit kaybettirdi. Motorları tamir ettikten sonra Susuman’a doğru yola koyulduk. Orada bizi Vlad ın elektrik santralinde çalışan arkadaşı karşıladı. Hava gittikçe soğuyor ve zaman zaman da yağmur yağıyordu. O gece santralin misafirhanesinde konakladık. Magadan a artık çok az kalmıştı. Sabah uyandığımda o kadar heyecanlıydım ki. Yaklaşık 650km sonra Magadan’a varacak olmak içimde tarifsiz duygular yaşamama sebep oluyordu. Çok soğuk ve yağmurlu bir gündü, yola koyulduk ama yağan yağmur şikayet ettiğim mıcırları kaybetmiş, alttan inanılmaz bir çamur çıkartmıştı. Yanımdan her araç geçtğinde vizörüm çamur içinde kalıyor ve asla hiçbir şey göremiyordum, pes ettim ve vizörü kapamadan devam ettim yola. Yol asla bitmeyecek gibi geliyordu. Sürekli kayıyordum lastiklerim artık o kadar yıpranmıştı ki yol tutuşu çok zayıflamıştı. İşte orada doğayla mücadele edilemeyeceğini bir kere daha anladım. Akşam 9 civarı yol lenarında küçük bir kafe bulduk ve sıcak bişeyler içip konaklayacak biryerler sormaya başladık ama yoktu. Çadır da kurmak imkansızdı çünkü yerel halk bizi ayılılar konusunda ciddi uyarmıştı, cesaret edemedik çadır kurmaya ve mecburen devam etmeye karar verdik. O sırada kafe ye bir adam geldi Dimon. Sohbet etmeye başladılar. Sonra bizim fotoğraflarımızı çekti sağolsun çünkü biz yolun stresinden tek kare fotoğraf çekememiştik, hatta kask kameram çamurdan gözükmüyordu bile. Onun sayesinde bir kaç kare fotoğrafımız var o günden. Magadan yolunun son 150 km kadarının asfalt olduğunu biliyodum ama daha yaklaşık 50km kadar daha böyle devam edicekti. Hava kararmıştı neredeyse Dimon bize asfalta kadar eşlik etmeyi teklif etti sağolsun. Biz önde o arkamızda arabasının uzun farlarını açarak bize ışık yaptı. Asfalta çıktığımızda hepimiz yerde asfaltı öpüyorduk. Dimon aracından çıkarttığı suyla vizörlerimizi ve farlarımızı yıkadı. O kadar yorgunduk ki konaklayacak biryer aramaya başladık ama heryer doluydu, ve Magadan’a kadar sürmeye karar verdik. O son 50-60 km sanki yıllar sürdü. Magadan’a girdiğimizde gece saat 2 olmuştu. Öncesinde bir emlakçıyla konuşmuştuk ve bir ev bulmuştuk ama bizi ertesi gün beklemelerine rağmen gece olduğumuz yere gelip bize anahtar getirdiler ve yataklarımıza gitebilmemiz sabah 4 ü buldu. Sabah uyandığımda Magadan da olduğuma inanamıyordum. Hızlıca bir kahve içip Magadan tabelasının önünde fotoğraf çekmeye gittik ve ben orada gözyaşlarımı tutamadım. Varmıştım hedefime başarmıştım limitimdi bunu da yapmıştım ve bu gözyaşlarım haklı gururumun gözyaşlarıydı. Ve geri dönme zamanı; motoru uçak kargo yapıp Moskova’ya gönderdim. Orada tekrar bakımlarını yaptırıp Ukrayna’ya geçtim ve Odessa’dan feribotla yurda döndüm. Ah Magadan... Günlerce kaldım orada, herbir köşesini gezdim. Küçücük bir şehir, şehir bile değil bence kasaba. O kadar ülke, sayısız şehir gezdim ama hiçbiri beni Magadan kadar etkilemedi. Oradan ayrılmak sevgiliden ayrılmak kadar acı verici oldu. Nedense hiç dönmek istemedim. Havaalanına giderken ve hatta uçakta bile gözyaşlarım durmadı. Uçağın camından aşağıya, şehire bakamadım başımı çevirdim. Alex “bakmalısın, aklına kazımalısın her ayrıntısını” dedi ama çok acıyodu içim Ağlaya ağlaya ayrıldık sevdiceğim Magadanımla Ve bu seyahatim geçmişim annem, geleceğim kızım için..